En son ne zaman sevgi ve mürekkep kokan bir kart veya mektup gönderdiniz?”
Bu soru Yeni Yıl’ın ilk günü posta kutuma bir elektronik mesaj olarak düştü.. Cevaplamak için ise yaşlı hafızamın koluna girip, destek alarak, epey eskilere gitmem gerekti.
Günümüz gençlerinin ekonomik olması için sesli harfleri yok sayarak cep telefonlarından “svyrm” diye sms ile mesaj olarak gönderdikleri o güzelim kelimeyi, biz o yıllarda, sayfalarca yazarak ifade etmeye çalışır, yine de duygularımızı ifadede yetersiz kaldığımızı düşünürdük.
Arada yazdıklarımızı beğenmeyip yırttığımız için bolca beyaz kağıda, ayrıca satırların kaymaması için alta konulan çizgili kağıda, güzel yazan ince uçlu, siyah mürekkepli bir dolmakaleme ve kimsenin görmeyeceği sakin ve sessiz bir ortama gereksinim duyardık. Bazen dolmakalem aksilik çıkarır son satırda mürekkep damlatırdı, aynı heyecan ve duygu birikimi ile yeni bir sayfaya, yeniden yazardık.
Sevdiğimizden gelen mektuplarla heyecanlanır, sayfalar dolusu yazıyla şişkin
zarfı açıp, gizlice hemen okumak için kimselerin olmadığı yerler bulmaya
çalışırdık.
Mektuplarımızı saklamak için uygun yer bulmak da ayrı bir sorundu. O yıllarda
ağabeylerimiz bu günkü İran’ın devrim muhafızları gibiydi. Kazara yakalanırsanız
yasaklar, kısıtlamalar başlar, kimselere derdinizi anlatamazdınız,
kimseler de ne olduğunu anlayamazdı.
Yine de yazmak güzeldi….
